“Şəfa, onun mümkün olduğuna qəlbimizlə inandığımız an başlayır.
Dua bəzən bir söz deyil — içimizdə yanan işıqdır.”GMworldbook
Hər şey qəribə bir aydınlıqla başlayırdı.
Nə gecə idi, nə də gündüz.
Zaman sanki dayanmışdı. Ya da mən onun içindən çıxmışdım…
Əlimdə bir şam tutmuşdum. Uzun, ağ, əllərimdə yavaş-yavaş əriyirdi.
Yanımda anam dayanmışdı. Burada — bu yerdə — o, elə dinc və güvənli görünürdü ki…
Gözlərində bir sakitlik vardı. Elə bil ruhunun özü mənimlə danışırdı.
Biz böyük, səssiz bir kilsənin içində idik.
İçəriyə kənarlardan yumşaq bir işıq süzülürdü.
Divarların dərinliklərindən dua səsi gəlirdi… amma heç kim danışmırdı.
Səs yox idi. Sadəcə hisslər danışırdı.
Və hər şey… içdən gəlirdi.
Anam üçün yandırdığım şam… elə bil onun nəfəsi ilə birləşmişdi.
Əriməyə başlayan şamın qoxusu… içimdəki qorxunu da əridirdi.
O an düşündüm:
“Bu, sadəcə bir dua deyil…
Bu, içimin sükutu ilə Allah arasında qurulan bir körpüdür.
Bu, inancın səssiz səsi, şəfanın başlanğıcıdır.”
Ətrafda insanlar var idi.
Tanımadığım üzlər… amma bir o qədər doğma.
Onlar da şam yandırırdı.
Amma bu, böyük bir mərasim deyildi.
Bu, hər kəsin içindən gələn bir sevgiylə, sükutla etdiyimiz şəxsi bir mərasim idi.
Və ən maraqlısı… mən narahat deyildim.
Əksinə, elə bil xoşbəxt idim.
İlk dəfə idi ki, duanın özü ilə barışmışdım.
Sözlərsiz, qorxusuz, susaraq… və sadəcə qəlbimlə:
“Sağalacaqsan… Amma təkcə sən yox. Mən də…
İçimizdəki işıq birlikdə yanacaq.”
Şam yanmağa davam edirdi.
Biz isə sakitcə onu izləyirdik.
İşıq azalsa da… ümid yanmağa davam edirdi.
Əgər sən bu yazını oxuyarkən bir nəfəsi xatırladınsa…
bir kimsə üçün dua etmək istədinsə…
içindəki səs sənə bir şey pıçıldadısa…
— onda sadəcə bir şam yandır.
Bir dua pıçılda.
Ya da… heç nə demə. Sadəcə içindəki işığa inan.
Çünki bu məkan, bu sözlər, bu hiss — səssiz olsa da, ruhların danışdığı yerdir.
Gmworldbook
Müəllif Qeydi:
Bir yuxunun sükutu, bir şamın işığında yazıya çevrildi.
Bu hekayə mənim yaşadığım hisslərin, gördüyüm yuxunun ChatGPT-nin köməyi ilə sətirlərə düşmüş formasıdır.
— Gülnar
Yorum bırakın